Το 2022 φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του και οι περισσότεροι ήδη βρισκόμαστε σε παροξυσμό προετοιμασιών για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Στολισμοί, δώρα, γλυκά, μαγειρέματα είναι μόνο κάποια από αυτά που κάνουμε για να «μπούμε» στο πνεύμα των γιορτών και να ξεχαστούμε, έστω και προσωρινά, από τα προβλήματά μας και την ρουτίνα της καθημερινότητας.
Άραγε, πόσα από αυτά τα κάνουμε μηχανικά και πόσα επειδή πραγματικά το θέλουμε; Ορισμένες φορές είναι λες και πράττουμε σαν κοπάδι, δίχως ιδιαίτερη σκέψη, επηρεασμένοι από τον καταιγισμό διαφημίσεων, προωθήσεων και εντυπωσιακών φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, ακόμα και τα Χριστούγεννα φαίνεται να «χωράνε» σε κουτάκια: το δέντρο που πρέπει να είναι εντυπωσιακό, τα στολίδια που πρέπει να είναι πολλά, ο φωτισμός που επιβάλλεται να είναι επιβλητικός, τα δώρα που οφείλουν να ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες απαιτήσεις. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως έτσι χάνεται το νόημα της γιορτής, μα ίσως και να το έχουμε συνηθίσει πια – τόσο πολύ που δεν το παρατηρούμε και άρα, δεν μας ενοχλεί.
Ο απολογισμός της χρονιάς που τελειώνει, βρίσκεται κι αυτός στο πρόγραμμα – όπως, εξάλλου, συμβαίνει και με τους στόχους που αφορούν την νέα χρονιά. Τι αφορά όμως η αποτίμηση της χρονιάς; Είναι δυνατόν να αφορά πολλά και διαφορετικά πράγματα. Τις περισσότερες φορές, αναλογιζόμαστε το σημείο που βρισκόμαστε στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή, καθώς και τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Ακόμα, σε περίπτωση που είχαμε θέσει κάποιους στόχους κατά την αρχή της χρονιάς, είναι σύνηθες να κάνουμε την αποτίμησή τους στο τέλος της για να διαπιστώσουμε τι λειτούργησε και τι όχι. Ας μην ξεχνάμε πως ο απολογισμός δεν είναι μόνο για εκείνα που έγιναν, αλλά και για όσα δεν πραγματοποιήθηκαν.
Τι μένει όμως τελικά από μία χρονιά που φεύγει; Αν καταφέρουμε να δούμε πέρα από τον εαυτό και τον μικρόκοσμό μας, θα αντιληφθούμε ότι το 2022 ήταν μια δύσκολη χρονιά με το ξέσπασμα του πολέμου, την οικονομική δυσχέρεια, τη βία που ολοένα φαίνεται να αυξάνεται και φυσικά, την πανδημία που συνεχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της στις ζωές όλων μας.
Μένουν, ακόμα, οι άνθρωποι που βρίσκονται ή κάνουν απλώς ένα πέρασμα στη ζωή μας. Αυτοί που στάθηκαν δίπλα μας σε όμορφες και δύσκολες στιγμές, εκείνοι που μας επηρέασαν θετικά ή αρνητικά με τα λόγια και τις πράξεις τους, καθώς κι εκείνοι με τους οποίους χαθήκαμε. Χαθήκαμε, άραγε, οριστικά ή αξίζει να επιχειρήσουμε την επανασύνδεση με κάποιους από αυτούς; Μένουν, επίσης, οι στιγμές που μας στιγμάτισαν και υπήρξαν καθοριστικές, έχοντας είτε θετικό είτε αρνητικό αντίκτυπο. Τα γέλια, τα κλάματα, τα ταξίδια, οι δεσμοί και οι αποχωρισμοί, καθώς και όλα εκείνα που μπορεί να κάναμε για να ωφελήσουμε, μα και για να βλάψουμε τον εαυτό μας.
Στο τέλος, ωστόσο, επικρατεί μόνο ένα: η ελπίδα πως η νέα χρονιά θα είναι καλύτερη απ’την προηγούμενη. Εξάλλου, η ελπίδα είναι εκείνο το συναίσθημα, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, που μας σώζει από την τρέλα και την απελπισία. Είναι, πάνω απ’όλα, μία πολύτιμη συνοδοιπόρος που μας βοηθά να αντεπεξερχόμαστε στις κακοτοπιές και τις δυσκολίες της ζωής.
Ό,τι και να συνέβη το 2022, δεν είναι πια παρά ένα ακόμα κεφάλαιο που φτάνει στο τέλος του και είναι έτοιμο να κλείσει. Κρατώ απ’αυτό πολύτιμα μαθήματα, σημαντικές στιγμές και αναμνήσεις και ετοιμάζομαι να υποδεχτώ την νέα χρονιά με «ανοιχτή» καρδιά και φυσικά, με την ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά.
Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα με υγεία και αγάπη.
Leave a Reply