Café Society: μία ωδή στα ανεκπλήρωτα όνειρα

Το Café Society αποτελεί την σχετικά πρόσφατη απόπειρα του Γούντι Άλεν να αποτυπώσει στην κινηματογραφική οθόνη την αίγλη, τη λάμψη, αλλά και την ματαιοδοξία του Χόλυγουντ της δεκαετίας του ’30. Η ταινία είναι παραγωγής 2016,  έκανε πρεμιέρα στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, ενώ λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κυκλοφόρησε στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μπόμπι Ντόρφμαν, μέλος μίας εβραϊκής οικογένειας της Νέας Υόρκης που αποζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, αποφασίζει να φύγει για το Χόλυγουντ, όπου και ξεκίνησε να εργάζεται κάνοντας διάφορα θελήματα για τον θείο του, τον Φιλ, ένα δυναμικό καλλιτεχνικό ατζέντη. Σύντομα, ο Φιλ τού συστήνει τη νεαρή βοηθό του, τη Βόνι, την οποία και ο Μπόμπι δεν αργεί να ερωτευτεί. Η Βόνι δείχνει να είναι απλοϊκή και ολότελα διαφορετική από την πληθώρα αστέρων που τους περιτριγυρίζουν. Παρά το γεγονός ότι ταιριάζουν, η Βόνι κρατά σε απόσταση τον Μπόμπι, αφού, χωρίς να το γνωρίζει ο τελευταίος, η κοπέλα βρίσκεται σε σχέση με τον παντρεμένο θείο του. Οι δυο τους κάποτε έρχονται κοντά, αλλά όχι για πολύ και κάποια στιγμή, η κοπέλα θα αναγκαστεί να κάνει μία επιλογή. Συντετριμμένος ο Μπόμπι αποφασίζει να γυρίσει στην Νέα Υόρκη, με τη ζωή να παίρνει φυσικά το δρόμο της…

Θα λέγαμε πως η ταινία συγκεντρώνει ένα «τίμιο» cast ηθοποιών. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τον συμπαθή Jesse Eisenberg που ενσαρκώνει ολοφάνερα το ρόλο που, μερικές δεκαετίες νωρίτερα, θα ερμήνευε ο ίδιος ο Άλεν – τον οποίο και συναντάμε στα αφηγηματικά μέρη της ταινίας. Ο Μπόμπι συγκεντρώνει πολλά από τα τυπικά χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, όπως είναι ο ρομαντισμός, η ονειροπόληση και η ετοιμολογία, αν και λείπει η συνήθη νευρικότητα που συναντάμε σε πολλούς άλλους κεντρικούς χαρακτήρες του Άλεν. Στο πλευρό του, συναντάμε την Kristen Stewart (η πρωταγωνίστρια του Twilight) η οποία, αν και άνευρη, καταφέρνει να αποδώσει κάτι από το αιθέριο και το απλοϊκό της Βόνι. Στο ρόλο του Φιλ βρίσκουμε τον Steve Carell (γνωστός από το αμερικανικό The Office), σε ένα ρόλο που φαίνεται να είναι κομμένος και ραμμένος στα ερμηνευτικά μέτρα του. Σε άλλους ρόλους βλέπουμε τους πολύ καλούς Blake Lively, Corey Stoll, Jeannie Berlin, Parker Posey και Ken Stott.

Η δεκαετία του 2010 υπήρξε καλλιτεχνικά καλή για τον Άλεν με ορισμένες φωτεινές στιγμές, όπως είναι τα Μεσάνυχτα στο Παρίσι, το Στη Ρώμη με αγάπη και το Blue Jasmine. Ομολογουμένως, το Café Society είναι μία από αυτές, τυγχάνοντας καλών κριτικών και σημειώνοντας ικανοποιητικές εισπράξεις.

Σε ό,τι αφορά τα θετικά στοιχεία της ταινίας, οφείλουμε αδιαμφισβήτητα να αναφέρουμε τη φωτογραφία του Vittorio Storaro («Αποκάλυψη τώρα» και «Ο τελευταίος αυτοκράτορας) με τον εκπληκτικό φωτισμό, καθώς και τη φιλότιμη προσπάθεια των σκηνικών που αναπαράστησαν με εντυπωσιακό τρόπο τη σαγήνη της δεκαετίας του 1930. Είναι, ακόμα, αξιοσημείωτο πως η συγκεκριμένη ταινία αποτέλεσε μία από τις πιο ακριβές παραγωγές ταινιών του Άλεν, αφού ξεκίνησε με προϋπολογισμό 18 εκατομμυρίων και εν τέλει κατέληξε να φτάσει τα 30 εκατομμύρια.

Τέλος, στην ταινία συναντώνται ορισμένα από τα χαρακτηριστικά συστατικά στοιχεία των ταινιών του Άλεν, κάτι που οι θαυμαστές του οπωσδήποτε θα εκτιμήσουν. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο ανεκπλήρωτος έρωτας και πόσο εξιδανικευμένος αυτός τελικά παραμένει στο μυαλό των ανθρώπων. Τα χαριτωμένα κωμικά στοιχεία δεν εκλείπουν, ούτε φυσικά και η αμερικανική ελίτ που τόσο καλά γνωρίζει και αποτυπώνει ο Άλεν. Η μαγική φωτογραφία της ταινίας προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας για μία δεκαετία που δε γνωρίσαμε. Και φυσικά, οι άνθρωποι με την πάροδο του χρόνου αλλάζουν, αλλά δε ξεχνούν ποτέ από που ξεκίνησαν, ούτε τα όνειρα που είχαν –  και σε ορισμένες περιπτώσεις ελπίζουν, ανόητα, πως ίσως και να μπορούν ακόμα να τα πραγματοποιήσουν.