Η πολυαναμενόμενη 2η σεζόν του Emily in Paris ξεκίνησε να προβάλλεται στο Netflix στις 22 Δεκεμβρίου και αποτελείται από 10 επεισόδια. Παρακολούθησα τη σεζόν μέσα σε 4 μέρες αφού, παρά τον ελεύθερο χρόνο μου και τη μικρή διάρκειά των επεισοδίων (τα περισσότερα διαρκούν λιγότερο από μισή ώρα), δεν κατάφερε να με συγκινήσει τόσο ώστε να τα δω απνευστί. Είναι αλήθεια πως ο δεύτερος κύκλος της σειράς με απογοήτευσε και με μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο διαπίστωσα πως δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι.
Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; Για εκείνους που δε γνωρίζουν (ή δε θυμούνται) η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την Αμερικάνα Emily Cooper που εργάζεται στο χώρο του marketing και αναλαμβάνει τη δουλειά των ονείρων της στο μαγικό Παρίσι. Καταφθάνει στο Παρίσι χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα και παρακολουθούμε τη ζωή της στην Πόλη του Φωτός με τις φιλίες και τους έρωτες της ηρωίδας, ενώ ταυτόχρονα γίνεται, χωρίς να το προσπαθήσει, influencer, δημοσιεύοντας φωτογραφίες από την καθημερινότητά της στο Instagram. Σε γενικές γραμμές, κανείς δεν παρακολουθεί τη σειρά για την αληθοφάνειά της· ίσα-ίσα το αντίθετο είναι που συμβαίνει. Όλοι τη βλέπουμε θέλοντας να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και να χαθούμε για λίγο στους γραφικούς δρόμους του Παρισιού, παρόλο που η σειρά «πέφτει» σε εκατοντάδες κλισέ.
Το ζήτημα με τη 2η σεζόν είναι πως μοιάζει υπερβολικά με παρωδία της 1ης. Υπάρχουν πολλά μοτίβα που επαναλαμβάνονται διαρκώς με την πλοκή των νέων επεισοδίων να χτίζεται (ξανά) πάνω σ’αυτά. Ένα ακόμα θέμα είναι πως η αληθοφάνεια απουσιάζει εντελώς και όχι επειδή οι δημιουργοί της σειράς αποφάσισαν να μην ασχοληθούν με τον κορονοϊό (το οποίο είναι απολύτως σεβαστό και δεν νομίζω ότι με ενοχλεί), αλλά ποια είναι η λογική του η Emily να μοιράζεται ένα μικρό, φτωχικό και γραφικότατο (κατά τ’άλλα) παρισινό διαμέρισμα με την Mindy με ταυτόχρονες διαρκείς αναφορές στην πενιχρή οικονομική κατάσταση της τελευταίας, όταν και οι δύο κοπέλες φορούν συνεχώς πανάκριβα και κομψότατα σύνολα; Κατανοούμε ότι γίνεται για το κλισέ της υπόθεσης, απλώς πλέον δεν μάς πείθει.
Ακόμα, το Παρίσι λάμπει διά της απουσίας του. Στον 1ο κύκλο η πόλη διαδραμάτιζε κι εκείνη πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά κι αυτό ήταν ωραίο στο πλαίσιο της συγκεκριμένης ιστορία. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε εικόνες από την καθημερινότητα, τους ρυθμούς, τη ζωή και τα φώτα της πόλης, ακόμα κι αν αυτό αφορούσε την ωραιοποιημένη εκδοχή τους. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει στον 2ο κύκλο – ούτε κατά διάνοια. Το Παρίσι «σβήνει» πίσω από την Emily που βρίσκεται συνεχώς στο τρέξιμο για να σώσει την κατάσταση, συνεχίζοντας να φορά εκκεντρικά ως και κακόγουστα συνολάκια.
Οι χαρακτήρες είναι παρατημένοι στον 2ο κύκλο και πέφτουν σε πολλά «φάουλ», που δε συνάδουν και τόσο με τη συμπεριφορά τους βάσει του προηγούμενου κύκλου. Αυτό δυστυχώς έχει ως αποτέλεσμα τα κίνητρα και οι αντιδράσεις τους σε πολλές περιπτώσεις να μη βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο το σενάριο του φετινού κύκλου. Σε αυτό το κλίμα, δεν παρατηρούμε κάποια ουσιαστική εξέλιξη ή κάποιο σημείο καμπής στους χαρακτήρες, με τη Sylvie να αποτελεί ίσως την μοναδική εξαίρεση. Λιγάκι ατυχείς οι συνεχείς υπαινιγμοί στο παρελθόν της Mindy που, ενώ φαίνεται να έχει ενδιαφέρον και θα ήταν ωραίο να είχε εξερευνηθεί, τελικά οι σεναριογράφοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου μ’αυτό. Η προσθήκη του Alfie είναι ενδιαφέρουσα, ωστόσο η σχέση που χτίζεται ανάμεσα σε αυτόν και την Emily φαίνεται κάπως βεβιασμένη.
Η Emily ακόμα δεν μιλάει γαλλικά, τα κλισέ εξακολουθούν να υπάρχουν, το ειδύλλιο με τον Gabriel παραμένει μπερδεμένο και φαίνεται να γυρνάει ξανά στο μηδέν, ενώ προς το τέλος των επεισοδίων βλέπουμε να σατιρίζεται η αμερικανική νοοτροπία, αλλά σε υπερβολικό βαθμό, για να τονιστεί η διαφορά της από τη γαλλική κουλτούρα. Τα 9 επεισόδια της σειράς κυλούν χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, ενώ σε σημεία γίνονται ως και βαρετά κι έπειτα στο τελευταίο επεισόδιο του κύκλου βλέπουμε να υπάρχουν συσσωρευμένες εξελίξεις και το επεισόδιο να τελειώνει με ένα μεγάλο cliffhanger που αφορά το μέλλον της Emily, που αλλού, στο Παρίσι.
Εν ολίγοις, ο 2ος κύκλος κύλησε μέτρια και οπωσδήποτε δεν τον παρακολούθησα με τον ίδιο ενθουσιασμό που παρακολούθησα τον 1ο. Το σενάριο φάνηκε αδύναμο και κατώτερο των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί από την προβολή της προηγουμένης σεζόν. Οι χαρακτήρες ήταν παρατημένοι στην μοίρα τους κι ακόμα και το σενάριο έδωσε την αίσθηση πως γράφτηκε χωρίς ιδιαίτερη προσοχή.
Νομίζω πως οι περισσότεροι θαυμαστές της σειράς θα περιμένουμε με μέτριες προσδοκίες τον επόμενο κύκλο, ελπίζοντας η 3η σεζόν να πάρει τη ρεβάνς.
Leave a Reply