- Russian Doll: ο 2ος κύκλος σε πάει σε άλλη εποχή - 16/05/2022
- 10 journaling ιδέες για να ανακαλύψετε τον εαυτό σας - 11/05/2022
- Café Society: μία ωδή στα ανεκπλήρωτα όνειρα - 26/04/2022
Καθ’όλη τη διάρκεια της εφηβείας μου υπήρξα κυριολεκτικά πωρωμένη με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τουτέστιν, περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας θεατρικά έργα και βιογραφίες, έτρεχα [με] τους γονείς μου σε παραστάσεις, παρακολουθούσα ταινίες και ούτω καθεξής. Είχα μάλιστα από τότε τη τύχη να με συντροφεύουν δυο φίλες με την ίδια λόξα, η Αναστασία και η Κατερίνα, με τις οποίες ξόδεψα πολλές ώρες μιλώντας περισσότερο για ηθοποιούς, έργα και βιβλία, παρά για αισθηματικά και μόδα.
Ό,τι με συγκινούσε ανέκαθεν στη δραματική τέχνη ήταν αυτό που μάλλον κεντρίζει τους περισσότερους: η δυνατότητα του να αφήνεις πίσω τον εαυτό σου, να απελευθερώνεσαι τρόπον τινά απ’αυτόν και να μπαίνεις σε ρόλους χαρακτήρων που μπορεί κρυφά να θαυμάζεις ή να σου προκαλούν κάποιου είδους δέους παρά τις υπερβολές και τη δραματική τους διάσταση – άλλωστε εκεί είναι το θέμα για μένα: στην έλλειψη ρεαλισμού και την μαγεία της όλης υπόθεσης. Νομίζω πως βοηθάει πολύ στο να ανακαλύπτεις τόσο ορισμένες αδυναμίες σου, όσο και κάποιες δυνατότητες που ως τότε πιθανώς αγνοούσες.
Το να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο για αφιερώματα τέτοιου είδους το σκεφτόμουν χρόνια, από τότε ακόμα. Μάλιστα, κάποια στιγμή το επιχείρησα αλλά το παράτησα σύντομα, καθότι επακολούθησαν οι πανελλήνιες, η φιλολογία, η φοιτητική ζωή και άλλα ‘’δεινά’’. Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, με το ARTville να βάζει μπροστά σε μια παράξενη εποχή: όχι ιδιαιτέρως ευχάριστη αλλά αμιγώς διδακτική, όπως συνηθίζω να χαρακτηρίζω τις περιόδους που δεν μου αρέσουν… κυρίως για τη τιμή των όπλων – εποχή γεμάτη από ανασφάλειες, επανακαθορισμούς και δισταγμούς. Ωστόσο, δε δημιουργήθηκε σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα αλλά συνειδητοποιημένα με τον απαραίτητο χρόνο και τη διάθεση που χρειάζονται για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Το ARTville φιλοδοξεί να κινηθεί προς δύο κατευθύνσεις: να καταπιαστεί αφενός με όλα τα είδη τέχνης: το θέατρο, την μουσική, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική – να τιμήσει πρόσωπα και να αναφερθεί σε αξιοσημείωτες στιγμές του καλλιτεχνικού παρελθόντος ή/και παρόντος. Αφετέρου, να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τη φιλολογία αλλά και πέραν αυτών, με πιο απλά ζητήματα: σκέψεις και απόψεις επάνω σε διάφορα ζητήματα.
Φυσικά, δε θα μείνει ένα ατομικό εγχείρημα. Με τον καιρό θα συμμετάσχουν άνθρωποι με την ίδια αγάπη για τη τέχνη. Η παρουσία, άλλωστε, πολλών σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ιδανική καθώς καλύπτει πολλές μορφές τέχνης βάσει διαφορετικών γούστων.
Θα έρθουν σίγουρα όμορφες μέρες γεμάτες από γνώση, μεράκι και αφιερώματα.
Εξάλλου, όπως είπε και ο Γκαίτε… «Η τέχνη είναι ο μεσίτης εκείνου το οποίο δεν μπορείς να εκφράζεις».
Καλή μας αρχή.
Απάντηση