Αγαπημένε μου,
έγκλειστη άλλη μια μέρα.
Είναι όμως στ’ αλήθεια εγκλεισμός
αν είναι επιλογή μου;
Αλλά… στο κάτω-κάτω…
ποιες επιλογές είναι
πραγματικά δικές μας;
…Θα μπορούσε κάποιος ν’αναρωτηθεί.
Έ γ κ λ ε ι σ τ η.
Τα παντζούρια κατεβασμένα.
Το ψυγείο αδειανό.
Τα μπουκάλια μισογεμάτα.
Το ράδιο να παίζει μονότονα τη μια μουσική μετά την άλλη.
Δεν έχω ιδέα τι γίνεται.
Άκουσέ με μια στιγμή.
Μη σταθείς μόνο στις λέξεις –
διότι τα λόγια αποδεικνύονται πάντα λιγοστά
και δε λέγονται ούτε τα μισά απ’αυτά που θα έπρεπε.
Τα λόγια είναι, τελικά, ακατάλληλα όταν η ψυχή δε μπορεί να χωρέσει
σε στεγανά, σε περιθώρια, σε άλλους ανθρώπους.
Ψάξε την αλήθεια πίσω απ’όσα γράφω.
Σκέψου τι πέρασα για να τα γράψω
και τι ένιωθα – αν ένιωθα.
Κουράστηκα να θέλω να φύγω
και να μένω για πάντα εδώ.
Κι εσύ κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.
Αλλιώς θα’δινες μια και θα μ’ελευθέρωνες.
Το θες, αλλά φοβάσαι.
Βαρέθηκα ν’αντικρίζω
τα θλιμμένα πρόσωπα
των συγγενών
τις μίζερες φιγούρες
των περαστικών
σε μιαν πόλη που οι υπόνομοι
σε πνίγουν με αηδία.
Δεν μπορώ ν’ανασάνω.
Κοιτάζω πάνω και βλέπω
γκρίζα κάπνα
κοιτάζω κάτω και βλέπω
γκρίζο τσιμέντο.
Χάθηκαν το καλό γούστο και η ανεμελιά
σε κάποιας δεκαετίας τη στροφή.
-Θες να προσπαθήσουμε να τα ξαναβρούμε;-
Έγκλειστη διότι η μοναξιά
είναι καλύτερη
απ’τις άσκοπες συναναστροφές.
Κλείδωσα δυο φορές την πόρτα
την μέρα που κατάλαβα τι πα να πει να’σαι άνθρωπος
του σήμερα.
Τρόμαξα σαν είδα την απληστία στο βλέμμα,
σαν άκουσα την ανοησία και την αμορφωσιά στις κουβέντες.
Σου το κρατάω γιατί μου υποσχέθηκες έναν καλύτερο κόσμο.
Πέρασαν από πάνω μου τα χρόνια περιμένοντας
για μιαν αλλαγή.
Πέρασε ο καιρός περιμένοντας να έρθεις να με πάρεις.
Κόλλησες, είπες, σε σταματήσανε.
Σε πιστεύω, δε λέω, μα δεν έχει στη τελική καμία σημασία.
Γιατί εγώ σε περίμενα.
Δε θα περιμένω άλλο.
Θα έρθω εγώ.
Τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι πως μεγάλωσα πια
για να γίνομαι υποχείριο των άλλων.
Έτσι θέλω να πιστεύω.
Σε κάποιον βαθμό, πάντως, ειν’αλήθεια.
Διότι οι τάχα συμβουλές των άλλων
δε μου λένε τίποτα.
Τα κομπλιμέντα, οι γνώμες πάνω στη ζωή μου
οι ιδέες για το μέλλον,
το τι μπορεί να θέλει ο καθένας από εμένα
το τι προβάλλει επάνω μου
διόλου τώρα πια δεν μ’ενδιαφέρει.
Ξέρω τι θέλω να κάνω. Ξέρω που θέλω να βρίσκομαι.
Πάντα ήξερα.
Μετράει η διαδρομή ή ειν’ ένα ψέμα
που λέμε στους εαυτούς μας
για να μην πικραινόμαστε από τα χρόνια που φεύγουν;
Δε ξέρω. Μα, να κοιτάξουμε να την απολαύσουμε
όσο μπορούμε.
Όχι γιατί η ζωή είναι μία,
μα γιατί κάτι από τον εαυτό μας
χαλαλίζουμε σ’αυτή.
Θέλουμε, δε θέλουμε.
Α! Να σημειώσω εδώ πως την μέρα που σ’ερωτεύτηκα
αναλήφθηκα.
Το πνεύμα μου, αλήθεια σου το λέω, άλλαξε πορεία
και έτσι άρχισα ν’αναζητώ κάποιο σκοπό στην ύπαρξή μου.
Όσοι ζούνε στον αέρα, την μια μέρα πίσω από την άλλη
χωρίς τίποτα ν’αλλάζει
όσοι για τίποτα δεν αγωνιούν και δε κυνηγούν
παρά το εφήμερο
είτε σ’έρωτα, είτε σε χρήμα, είτε σε χαρακτήρα
δε θα νιώσουν ποτέ τον πόνο το δικό μας.
Είναι δυστυχείς.
Τώρα πρέπει να πάψω.
Κι απ’όσα ήθελα να πω, ούτε τα μισά δεν είπα.
Μα ξέρω πως αύριο είναι μια άλλη μέρα.
Η ψυχή μου ίσως και να βαστάξει,
ν’ανοίξω παράθυρα και πόρτες
να δω τι γίνεται έξω
να περιπλανηθώ, ακόμα, ανάμεσα στους άλλους.
Να έρθω να σε βρω.
Να σπάσει έτσι η ρουτίνα.
Ν’αλλάξουμε βήμα.
Ν’αλλάξουμε…
Είναι ψευδαίσθηση ο έρωτας
μα ειν’ η πιο ωραία.
Leave a Reply