Βρισκόμαστε ήδη στην καρδιά του φθινοπώρου, αλλά και στο μέσο της πιο παράξενης χρονιάς που έχουμε βιώσει ποτέ σαν κοινωνία. Η πανδημία και ο χειρισμός της σαφέστατα διαδραματίζουν βασικό ρόλο σ’αυτό. Η σχολική χρονιά ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες και ως διδάσκουσα βλέπω τόσο την ιδιάζουσα κατάσταση, όσο και τα ανάμεικτα συναισθήματα που κυριαρχούν τριγύρω μου. Έρχομαι, δηλαδή, αντιμέτωπη με τις απορίες των παιδιών, την ανησυχία των μεγάλων, το δισταγμό, την αμφιβολία, το φόβο, την παραξενιά που κρύβει η τήρηση των αποστάσεων. Όλα είναι λίγο αμήχανα, πρωτόγνωρα και κάπως μουντά. Δε λέω, βέβαια, πως δε θα τα βγάλουμε πέρα. Όχι, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
Μένω στην Καρδίτσα. Πριν από λίγες μέρες, η πόλη μου και τα γύρω χωριά πλημμύρισαν μέσα σε λίγες ώρες. Ολόκληρη η πόλη γέμισε από λάσπες. Σπίτια & μαγαζιά καταστράφηκαν, άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο και παλεύουν μόνοι κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Το πως νιώθω γι’αυτό… είναι μεγάλη συζήτηση. Τα συναισθήματα πολλά με το θυμό,την απογοήτευση και την ανασφάλεια να κυριαρχούν. Το μούδιασμα τρομακτικά μεγάλο. Το αύριο ολότελα άγνωστο για μια πόλη που δεν έχει τελειώσει ακόμα με το μέτρημα των πληγών της.
Η διαπίστωση αυτού του μήνα είναι η εξής: δε γίνεται να τα προλαβαίνουμε όλα μ α ζ ί. Νομίζω πως πολλοί θα ταυτιστούν μ’αυτό, δεδομένων των γρήγορων ρυθμών που έχουν αποκτήσει οι ζωές μας. Αυτό το μήνα το συνειδητοποίησα πολύ έντονα καθώς υπήρξε ιδιαιτέρως δύσκολο και αγχώδες το να συνδυάσω τη δουλειά με τα χόμπι μου και με όσα άλλα θέλω να κάνω. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το κλειδί είναι να μην πέφτουμε στην παγίδα του πανικού. Ώρες-ώρες, το να κυριευτούμε από άγχος και να μη κάνουμε τελικά τίποτα είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Με λίγο πρόγραμμα, πολλή υπομονή, κάποια μεθοδικότητα και πίστη, αλλά και χωρίς να πιέζουμε ασταμάτητα τους εαυτούς μας, στο τέλος θα γίνουν όλα – και θα γίνουν και όμορφα.
Τα βιβλία του μήνα: αυτό το μήνα διαβάζω δυο βιβλία ταυτόχρονα, διαφορετικής θεματολογίας, αλλά και κατηγορίας το καθένα. Το πρώτο είναι το “Everything is f*cked: ένα βιβλίο για την ελπίδα”, του Mark Manson από τις εκδοσεις, ΕΣΟΠΤΡΟΝ. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από μία σειρά αυτοτελών κειμένων δοκιμιακού χαρακτήρα, τα οποία καταπιάνονται με τον άνθρωπο, τις σχέσεις, τις ήττες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι στη ζωή και την ελπίδα που τελικώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, καταφέρνει και διατηρείται πάντοτε ζωντανή. Ο Manson είναι ιδιαιτέρως γνωστός από το μπεστ-σέλερ του, “The subtle art of not giving a fuck”. Η γραφή του είναι άμεση, πνευματώδης, αστεία και οι απόψεις του πάνω στη ζωή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και κάποιες φορές, σε προκαλούν ν’αντιμετωπίσεις τα πράγματα μ’έναν αλλιώτικο τρόπο. Τον Manson πραγματικά τον αγαπώ, διότι δεν αναμασά χιλιοειπωμένες ιδέες, μα η γραφή του φαίνεται να είναι φρέσκια, αλλά και πρωτότυπη.
Το δεύτερο βιβλίο είναι το “Junky” του Ουίλιαμ Μπάροουζ από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Πρόκειται για ένα σκοτεινό μυθιστόρημα που έχει πλέον ξεπεράσει τις 1.000.000 πωλήσεις σε Ευρώπη και Αμερική και αφορά το οδοιπορικό του Μπάροουζ στον σκληρό κόσμο των ναρκωτικών. Η γραφή είναι κι εδώ άμεση, αλλά και ιδιαιτέρως ωμή, ενώ το στυλ του συγγραφέα μού θυμίζει πολύ τον αγαπημένο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Επομένως, οι λάτρεις αυτού του είδους και στυλ σίγουρα θ’αγαπήσουν και το συγκεκριμένο βιβλίο.
Τέλος, αυτό το μήνα αγόρασα μέσω ίντερνετ από ένα κατάστημα του Etsy (συγκεκριμένα, το ShimmerCreekCandles) ένα κερί που έχω λατρέψει και ταιριάζει απόλυτα με το φθινόπωρο και την αισθητική της εποχής. Ονομάζεται Spiced Pumpkin και έχει άρωμα γλυκιάς κολοκύθας, κανέλας, μοσχοκάρυδου και γαρύφαλλου. Είναι στ’αλήθεια εξαιρετικό.
Κάπου εδώ τελειώνει η σημερινή ανάρτηση. Εν ολίγοις, αυτά είναι τα νέα του Σεπτεμβρίου. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να περνάτε όμορφα αυτό το μήνα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα!
Leave a Reply