Το φθινόπωρο έφτασε κιόλας και μαζί του… κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δε ξέρω πως νιώθετε εσείς, αλλά εγώ είμαι ενθουσιασμένη! Νιώθω σχεδόν ανακούφιση που τέλειωσε το καλοκαίρι αυτό – όχι μονάχα το συγκεκριμένο που λένε πως ήτανε διαφορετικό λόγω της πανδημίας, μα έτσι νιώθω κάθε καλοκαίρι. Η σχέση μου μ’αυτή την εποχή είναι παράξενη. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους που αρέσει στην πλειοψηφία των ανθρώπων και πραγματικά, δε θα υποκριθώ πως δεν υπάρχουν στοιχεία που τα ευχαριστιέμαι κι εγώ μα, σίγουρα, δε μπορώ να τα συγκρίνω με τα συναισθήματα που μου προκαλούν οι υπόλοιπες εποχές.
Λοιπόν, ήταν στ’αλήθεια αυτό το καλοκαίρι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα; Ήταν οι μάσκες και τα αντισηπτικά που το καθόρισαν ή μήπως τα ημερήσια κρούσματα, η καταγραφή των θανάτων, τα μπουζούκια που άνοιγαν νωρίτερα και ο ηλεκτρονικός εμφύλιος που ξέσπασε για άλλη μια φορά – για Χ φορά; Μα, τι ήταν διαφορετικό εν τέλει; Μήπως δε βγήκαμε, δε ταξίδεψαμε, δε γελάσαμε και δε γκρινιάξαμε ξανά – όπως κάθε χρόνο;
Ας μην είμαστε κουτοί. Τόσα χρόνια πορευόμαστε με φόβους κι αγωνίες να φωλιάζουν στις ψυχές μας. Φόβος για το αύριο ή και για το σήμερα, οικονομική ανασφάλεια, υπαρξιακή ανασφάλεια, αγωνία για το άγνωστο μέλλον, να μην έχεις στόχο, να κάνεις πράγματα που να μην έχουν αντίκρισμα, να προσπαθείς, αλλά από κεκτημένη ταχύτητα και χωρίς να ξέρεις το γιατί… Είναι τόσα πολλά και το μοτίβο τόσο γνωστό που όλοι το έχουμε βιώσει σε κάποιο βαθμό. Λοιπόν, τον ξέρουμε τον φόβο. Δεν μας είναι άγνωστος. Μόνο που τώρα ο φόβος είναι κοινός, τον μοιραζόμαστε μεταξύ μας, τον συζητάμε και τον θρέφουμε. Δεν μιλάμε απλώς για ανησυχίες που κάπως μοιάζουν μεταξύ τους κι έτσι μπορούμε να βρούμε μια παρηγοριά ο ένας στον άλλο…
Μη μου πείτε πως το φόβο δεν τον θρέφουμε εμείς μεταξύ μας και μας τον θρέφουν οι άλλοι – οι κακοί – οι δημοσιογράφοι. Δεν αντιλέγω ακριβώς, μα δε το θεωρώ και κάποιο καινούριο πρόβλημα. Θέλω να πω πως εδώ και τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα συμβαίνει – πάντοτε οι άλλοι περνάνε μέσα μας τις απόψεις τους – για το τι θα φάμε, τι θα δούμε, που θα πιούμε, τι θ’ακούσουμε, τι θα δεχτούμε, τι θ’αρνηθούμε κι ούτω καθεξής. Δεν είναι τίποτα το νέο και αναλογικά στην εποχή μας είναι πια σαν να μιλάμε για κάτι που ξεκίνησε από την αρχή του κόσμου. Εμείς γιατί τους αφήνουμε; Αυτή είναι η ερώτηση. Γιατί δε φιλτράρουμε τα πράγματα;
Η απάντηση είναι γιατί δεν έχουμε τα εφόδια να το κάνουμε. Σας είπα νωρίτερα πόσο μ’αρέσει το φθινόπωρο. Μ’αρέσει η αίσθηση ελπίδας κι αλλαγής που συνοδεύει τη συγκεκριμένη εποχή. Το ότι ξεκινά ξανά μια ρουτίνα, το ότι θέτεις καινούριους στόχους, το ότι συγκεντρώνεσαι ξανά σ’αυτό που θες να πετύχεις. Μ’αρέσει, βέβαια και η παραδοσιακή αισθητική της εποχής: ο βροχερός καιρός, τα πουλόβερ, τ’αρωματικά κεριά, τα ζεστά ροφήματα και τα τοιαύτα.
Ξέρετε τι δεν απολαμβάνω στο φετινό φθινόπωρο; Τη σωρεία των ριαλίτι που έχουν κατακλύσει τα ελληνικά κανάλια. Κι εδώ ακριβώς ‘’κολλάει’’ αυτό που είπα νωρίτερα περί φιλτραρίσματος. Ξέρετε, δεν είναι τόσο πως δεν ξέρουμε να φιλτράρουμε τα πράγματα, μα πως έχει αναιρεθεί η ικανότητά μας να μάθουμε να το κάνουμε. Γι’αυτό κι ευτελιζόμαστε και συρρικνωνόμαστε και απομακρυνόμαστε απ’ό,τι είμαστε προορισμένοι να γίνουμε – από την καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μας.
Αντιλαμβάνομαι τη γοητεία του να κοιτάς τη ζωή του άλλου μέσα από μια κλειδαρότρυπα ή μια μικρή οθόνη, ειδικά όταν δε γνωρίζεστε κι έτσι, δεν μπορεί να πληγώσει ο ένας τον άλλο. Μα,είναι σωστό χάσιμο χρόνου. Όσο κι αν τέτοια θεάματα μας αποσπούν από την μιζέρια, τα προβλήματα και τις κακοτυχίες μας, στο τέλος μας αφήνουν πάντοτε ακριβώς στο σημείο που μας βρήκαν – αν όχι ακόμα πιο πίσω.
Θέλω να πω πως η πανδημία θα περάσει. Το εμβόλιο θα κυκλοφορήσει τελικά. Το να μαλώνουμε για τις μάσκες θα καταντήσει παλιό και βαρετό. Τα ριάλιτι θα πάψουν κάποτε κι αυτά, οι συμμετέχοντες τους θα ξεχαστούν. Στο τέλος θα είμαστε πάλι μόνοι με τους εαυτούς μας.
Να κάνουμε τη διαφορά το φετινό φθινόπωρο. Να καταπιαστούμε με τις ψυχές μας. Να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, να υπερασπιστούμε, να παινεύσουμε και κυρίως, να διδάξουμε στους εαυτούς μας να φιλτράρουμε όσα βλέπουμε, μα και όσα ακούμε γύρω μας.
Καλό φθινόπωρο!
Leave a Reply