Φτάσαμε επιτέλους στον Δεκέμβριο, τον μήνα που αγαπώ περισσότερο απ’όλους. Κι αυτό, για διάφορους λόγους – εν μέρει, γιατί Δεκέμβρη έχω τα γενέθλιά μου, εν μέρει γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα και ακόμη, διότι είναι ο τελευταίος μήνας κάθε χρόνου. Ο Δεκέμβριος δίνει σε όλους μας την ευκαιρία να συλλογιστούμε πως ήταν η χρονιά που πέρασε, αλλά και πως τα πήγαμε εμείς οι ίδιοι. Κάνουμε τον απολογισμό μας, θέτουμε καινούριους στόχους, αγοράζουμε δώρα για να δείξουμε τα όμορφα συναισθήματά μας σε πρόσωπα αγαπημένα και κυρίως ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Είναι, θαρρείς, στη φύση μας να ελπίζουμε πως η νέα χρονιά θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή και κάτι, κάπως άπιαστο, που να μοιάζει μ’όνειρο. Πιστεύουμε, επίσης, πως εμείς οι ίδιοι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πως θα φέρουμε τη ζωή μας έτσι ώστε να μην μας είναι ανυπόφορη, πως οι σχέσεις που θα έχουμε με τους γύρω μας θα είναι περισσότερο ουσιαστικές και ειλικρινείς. Μένει αδιευκρίνιστο, βέβαια, το πόσο σκοπεύουμε εμείς να κοπιάσουμε για όσα θέλουμε να πετύχουμε και για όσα ονειρευόμαστε. Σε τι βαθμό σκοπεύουμε εμείς να διακινδυνεύσουμε την άνεσή μας και να ανατρέψουμε την πεπατημένη στην οποία έχουμε μάθει, για να πετύχουμε κάτι αλλιώτικο. Η πραγματικότητα είναι πως οι περισσότεροι απλώς προσμένουμε το θαύμα των Χριστουγέννων.
Η φετινή χρονιά, εκτός από παράξενη, ήταν και εξαιρετικά ξενέρωτη. Ζήσαμε καταστάσεις πρωτόγνωρες, φορέσαμε μάσκες, κλειστήκαμε μέσα, δουλέψαμε απ’το σπίτι, μάθαμε απ’το σπίτι, επικοινωνήσαμε απ’το σπίτι… ή τουλάχιστον, το προσπαθήσαμε. Θάψαμε τα μπαρ, τα ταξίδια, τα θέατρα, τις αγκαλιές και τα φιλιά προσωρινά σ’ένα κουτί. Βάλαμε, σε πολλά επίπεδα, τη ζωή μας στην αναμονή. Μα, μήπως στην τελική αυτό αποτελεί ύβρις; Γιατί η ίδια η ζωή, αν το σκεφτείς, δεν περιμένει. Ο χρόνος που περνάει, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Και αν δεν πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, τώρα που μπορούμε, θα είμαστε αφελείς. Γιατί η σημερινή μέρα είναι η μόνη χειροπιαστή αλήθεια που έχουμε στη διάθεσή μας.
Φέτος είδα πολλούς ανθρώπους που αναγκάστηκαν να περάσουν περισσότερο χρόνο με τους εαυτούς τους χωρίς την ευχάριστη διάσπαση της παρέας, του χορού, της δημόσιας συναναστροφής και βασανίστηκαν. Γι’αυτό και οι περισσότεροι έπεσαν στη γνωστή λούμπα της εποχής, που μου φαίνεται να γίνεται ακόμα εντονότερη κατά τη διάρκεια των lockdown. Άρχισαν να κάνουν διάφορα στο σπίτι, πράγματα που τα έκαναν και οι άλλοι. Φοβήθηκαν μην τυχόν και χαρακτηριστούν ως μη-παραγωγικοί, το πάλεψαν με συγκεκριμένα δημιουργικά χόμπι, άκουσαν συγκεκριμένες μουσικές που θεωρούνται, αυτή την στιγμή, τάση, είδαν συγκεκριμένες ταινίες διότι περιλαμβάνονταν σε κάποια λίστα στο διαδίκτυο με τις καλύτερες της δεκαετίας. Να προβληματιστούμε λίγο; Έχει, κάπως, χαθεί η πρωτοτυπία και αυτό που αποκαλούμε προσωπικότητα.
Η βάση που δίνουμε στην απόκτηση υλικών αγαθών, στο να δείξουμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο κοινωνικά που να πληροί τις Χ προδιαγραφές, στο πόσο αρεστοί θέλουμε να είμαστε στους άλλους, αλλά ταυτόχρονα στο να προσπαθούμε να φαινόμαστε καλύτεροι από τους γύρω μας παραβλέποντας το γεγονός πως, σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δίνουν μία για το άτομό μας – όλα αυτά μας έχουν κάνει να αδιαφορήσουμε για την καλλιέργεια της ψυχής και του μυαλού μας. Δεν μιλώ για στείρα μόρφωση, ούτε για υπομονή και ανοχή (μιας και οι άνθρωποι φαίνεται να μπουχτίζουν πια απ’αυτά), αλλά για ζητήματα πιο σημαντικά, για πράγματα που στην τελική κάνουν έναν άνθρωπο να μην είναι αξιοθρήνητος.
Ο μέσος άνθρωπος του σήμερα ξέρει να ανέχεται, να υπομένει, να μιμείται και να συμπεριφέρεται σαν χαμαιλέοντας καταφέρνοντας να ταιριάξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον και με οποιονδήποτε άνθρωπο. Κι ενώ δεν αμφισβητώ την πρακτική χρησιμότητα όλων αυτών, από την άλλη δεν ξέρει να διεκδικεί, να τολμάει, να κρίνει, να σκέφτεται και ν’αποφασίζει. Περιφέρεται ασκόπως και βολεύεται σε μεσοβέζικες καταστάσεις διότι δεν ξέρει ή διστάζει ν’αγωνιστεί για το καλύτερο. Δεν έχει τα εφόδια να παλέψει για το αλλιώτικο και δεν κάνει κάτι για να τ’αποκτήσει. Σταδιακά μετατρέπεται σε ανθρωπάκι μίζερο, γεμάτο από νεύρα και παράπονα και με την λανθασμένη εντύπωση πως η ζωή κάτι του χρωστάει.
Υπέροχη θα’ναι η μέρα που θ’αντιληφθούμε πως κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα – και βέβαια, ούτε και η ζωή.
Παρά τον παραλογισμό του 2020 και με όσα γίνανε, δεν μπορώ να πω πως έχασα την αισιοδοξία μου. Ήταν μια χρονιά που κυρίως μ’έβαλε σε σκέψεις, με βοήθησε να πάρω αποφάσεις, να συγχωρήσω και ν’απολογηθώ και κυρίως να πεισμώσω. Κι αν κάτσω να κάνω απολογισμό, πράγμα που γενικά δεν πολυ-κάνω, θα πω πως τα πράγματα πήγαν καλύτερα απ’όσο τα περίμενα. Κι αν κάνω μια ευχή για την νέα χρονιά, θα’ναι να ξαναβρώ την φωνή μου.
Την φωνή εκείνη που γενικώς χάνουμε ή κάπως αλλοιώνεται όταν δεν συναναστρεφόμαστε με τους κατάλληλους ανθρώπους, όταν δεν σκεφτόμαστε αρκετά, όταν δεν λέμε την άποψή μας γιατί δεν έχουμε άποψη, όταν εφησυχάζουμε σε περιστάσεις και καταστάσεις υπερβολικά ασφαλείς για εμάς, όταν φοβόμαστε να ταράξουμε τα νερά της ήρεμης θάλασσας στην οποία έχουμε θεμελιώσει τη ζωή μας, παρόλο που το λαχταράμε.
Αλήθεια τώρα, πότε ήταν η τελευταία φορά που εσείς ρισκάρατε στα σοβαρά;
Leave a Reply