Οι Πέρσες του Αισχύλου παρουσιάζονται στο θέατρο της Επιδαύρου την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Ιουλίου. Οι Πέρσες του Αισχύλου κέρδισαν το πρώτο βραβείο στους δραματικούς αγώνες του 472 π. Χ. λίγα μόλις χρόνια μετά το τέλος των Περσικών πολέμων, με χορηγό τον Περικλή. Σε αυτό το έργο του, ο Αισχύλος που είχε πολεμήσει και αυτός στους μηδικούς πολέμους διαπραγματεύεται τον ανθρώπινο πόνο μέσα από την ψυχολογία του ηττημένου, όντας ο ίδιος ο συγγραφέας στο στρατόπεδο των νικητών. Ήθελε να ενδυναμώσει το αίσθημα της φιλοπατρίας αλλά ταυτόχρονα να μιλήσει για την πατρίδα ως μία καθολική αξία.
Η παράσταση είχε εντυπωσιακό ξεκίνημα. Ένα μέλος του χορού, ντυμένος στα μαύρα, καθισμένος σε ένα κεκλιμένο κυκλικό δάπεδο παρακολουθούσε ακίνητος το κενό πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση. Όταν ξεκίνησε η παράσταση, μια σπαρακτική σιωπή ανάμεσα σε δύο μέλη του χορού, γέμισε το θέατρο. Ήταν η σιωπή του ανείπωτου πόνου. Τα μέλη του χορού συγκεντρώθηκαν σταδιακά στην σκηνή ενώ στην αρχή μιλούσαν στο ύφος ενός ήσυχου λυγμού. Αυτό όμως δεν κράτησε σε όλη τη διάρκεια του έργου. Σε πολλές σκηνές, ο λόγος των ηθοποιών έγινε απαγγελτικός και περιγραφικός με αποτέλεσμα το έργο να χάνει σε ένταση και ενδιαφέρον. Ο θρήνος των Περσών δεν αποδόθηκε στην κίνηση των ηθοποιών αφού η κινησιολογία ήταν τελείως λιτή και μινιμαλιστική. Είδαμε μια Άτοσα, βασίλισσα της ξεκληρισμένης Περσίας να παρουσιάζεται ατσαλάκωτη, ντυμένη με επίσημο κοστούμι. Δεν υπήρχαν καθόλου τραγουδιστά μέρη στο χορό. Ωστόσο ευρηματικό στοιχείο ήταν το πλήθος των ηθοποιών που σκορπίζονταν στην σκηνή αναπαριστώντας το λαό των Περσών. Υπήρχε πολυφωνία στον χορό: κάθε μέλος φορούσε διαφορετικά ρούχα ενώ πολλές φόρες έπαιρνε το λόγο ο καθένας χωριστά, χαρακτηριστικό που μπορεί να είναι σύμβολο της δημοκρατικής αγωγής στην αρχαία Ελλάδα.
Μια καλή στιγμή του έργου ήταν ο διάλογος ανάμεσα στο φάντασμα του Δαρείου και την Άτοσα, στο φόντο του αρχαίου σκηνικού, μια σκηνή που γέμισε με ρομαντικό μυστήριο και μυσταγωγία το θέατρο. Αλλά και όταν τα μέλη του χορού πεσμένοι καταγής παρέπεμπαν στα πτώματα των συντρόφων τους Περσών και ταυτόχρονα θρηνούσαν τους χαμένους.
Το σκηνικό σχεδόν ανύπαρκτο, αφομοιωμένο πλήρως από το φυσικό σκηνικό του αρχαιολογικού χώρου, με μία κυκλική κεκλιμένη ράμπα στο ίδιο χρώμα με το χρώμα της σκηνής του θεάτρου. Η ενδυματολογία ήταν τελείως σύγχρονη και ετερόκλητη. Σίγουρα στους Πέρσες του Δημήτρη Καρατζά δεν έλειπαν οι αστοχίες ενώ υπήρχαν καλές στιγμές και κάποιες ενδιαφέρουσες κορυφώσεις.
Χρύσα Καρδαρά
Φιλόλογος – Θεατρολόγος
Leave a Reply