“Ιχνευτές” του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού στην Επίδαυρο

• Author
• Recent Posts

Δανάη Καρδαρά

Είμαι φιλόλογος, δημιουργός του artville και αγαπώ τη συγγραφή. Μου αρέσει να γράφω ιστορίες, άρθρα και αφιερώματα πάνω στη λογοτεχνία, την ευζωία, το θέατρο και το σινεμά.

Latest posts by Δανάη Καρδαρά (see all)

• Ποια τραγούδια βρίσκονται στην playlist μου; - 26/09/2022
• Οδυσσέας Ελύτης – ο ποιητής του ελληνικού καλοκαιριού - 16/09/2022
• Βιβλιοκριτική: “Τελειώνει με εμάς” – Colleen Hoover - 25/08/2022

Γράφει η Χρύσα Καρδαρά
Θεατρολόγος – Φιλόλογος

Ένα χαμένο σατυρικό δράμα που σώθηκε σε θραύσματα παρουσιάζεται αυτό το παρασκευοσαββατοκύριακο στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Ο σκηνοθέτης  Μαρμαρινός  έχοντας  μάθει  το κοινό  του σε  εκκεντρικές  και  σύγχρονες αποδόσεις  αρχαίου  δράματος ξαφνιάζει ξανά με την  ακραία  σύγχρονη  απόδοση του συγκεκριμένου  σατυρικού  δράματος.

          Αξιοποιώντας ολόκληρο τον χώρο του αρχαίου θεάτρου, οι μουσικοί είναι τοποθετημένοι στο άνω μέρος του κάτω διαζώματος και στο άνω διάζωμα παράγοντας ήχο προτού καν  ξεκινήσει η παράσταση σε μια προσπάθεια να στηθεί ένα κλίμα μυσταγωγίας στο κοινό και προσμονής  για ότι επρόκειτο να γίνει πάνω στη σκηνή.

          Ο χορός παρουσιάστηκε ως ο κύριος ρόλος του δράματος κάτι που είναι θετικό ως σύλληψη και ήταν άριστα δουλεμένος μεν αλλά από την άλλη με μια κινησιολογία εντελώς σύγχρονων προδιαγραφών που δεν συνδεόταν με την αρχέγονη κίνηση των σατύρων. Ο παραδοσιακός μυθικός  χορός των σατύρων  είναι ξέφρενος, μεθυστικός, ξεσηκωτικός με πολλές στροφές και χοροπηδητά. Καθόλου δεν  συνδέθηκε η κινησιολογία με  την αρχέγονη κίνηση των σατύρων ενώ αντίθετα οι ηθοποιοί του χορού  συνδέονταν κυρίως με το έδαφος, προφανώς  με τη σκέψη ότι οι σάτυροι είναι όντα της γης και της φύσης. Ο χορός των σατύρων ντυμένος με τοπάκια και κολλάν, το μόνο που διατηρούσε  σε σχέση με τους τραγόποδες  ήρωες  του παρελθόντος ήταν ο ήχος της κουδούνας που ακούγεται από τους τράγους στο κοπάδι.

          Εντυπωσιακή και πρωτότυπη ήταν η απόκοσμη μορφή του Έρμη (Steve Katona) με τη μαγευτική φωνή στο τραγούδι και τα σπαστά ελληνικά που θύμιζαν με τον τρόπο του ερμηνευτή, ομιλία από έναν άλλο κόσμο μακριά από τα ανθρώπινα.

          Ευχόμαστε και αναμένουμε κι άλλοι καλλιτέχνες στο μέλλον να παρακινηθούν να παρουσιάσουν χαμένα δράματα σε θραύσματα ή σπάνια έργα, όπως και οι Ιχνευτές, ώστε να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό έστω και με μια προσέγγιση του σήμερα, ενώ παραμένει το ερώτημα για το θεατή σχετικά με τις τελείως σύγχρονες αποδόσεις αρχαίου δράματος.

(Πηγή Φωτογραφίας: aefestival.gr)