Αν νιώσεις ποτέ την απελπισία να σε κυριεύει
αν αισθανθείς μόνος κι αδύναμος μπροστά
στο αχανές τοπίο της πραγματικότητας
αν δεν βρίσκεις πια παρηγοριά
στα βιβλία, τις ταινίες και τις μουσικές
ή στους ανθρώπους που αγαπάς
αν, ακόμα, γυρεύεις επίμονα μια λύση
τότε, μην ξοδευτείς.
Φρόντισε, όχι τόσο τον εαυτό σου,
μα την ίδια σου την ύπαρξη.
Προστάτευσε την να μην κακοπέσει
και να μην μπουχτίσει απ’όσα ακούγονται
και γίνονται τριγύρω.
Διότι, πολλές φορές, ειν’ ανάξια, ασήμαντα
κι επιφανειακά.
Κι άλλοτε, πάλι, τελείως ψεύτικα.
Μην γυρέψεις –μάταια- την κάθαρση
σε λανθασμένους τρόπους και κάλπικους ανθρώπους.
Κι όλα αυτά που θολώνουν το μυαλό και την κρίση μας
είτε είναι ποτά, είτε σαχλές κουβέντες
είτε σχέσεις και σκέψεις που δε βγάζουν πουθενά
είναι μονάχα μπαλώματα και όχι λύσεις.
Τούτο είναι μόνο ένα απ’τα ελαττώματά τους
– και όχι το πιο σοβαρό.
Όταν, λοιπόν, ξυπνήσεις μια μέρα
και συνειδητοποιήσεις πως δεν αντέχεις πια τον εαυτό σου
και αφού ξεμπερδέψεις με το πάρτι της αυτολύπησης
με τα κλάματα, τα «γιατί» και τα ποικίλα δράματα
τότε, το ξέρεις πια, ήρθε η ώρα να ανασκουμπωθείς.
Σήκω και παράτα πια το καβούκι σου και τον μικρόκοσμό σου.
Βγες έξω, περπάτα και άσε τον ήλιο
όχι μόνο να λιώσει από πάνω σου την θλίψη,
μα και να κάψει το πρόσωπό σου
μέχρι να φτάσει στην ψυχή σου.
Κι ύστερα, κοίτα τον ουρανό.
Τόσο απέραντος είναι, που εμείς γινόμαστε ασήμαντοι.
Tα προβλήματα και η όποια δύναμή μας γίνονται μικρά
μπροστά στο μεγαλείο του.
Επίτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει
κοντά στην φύση και τα στοιχεία της.
Κι ακόμα, κατάλαβε πως ειν’εντάξει να συνειδητοποιήσεις
την ασημαντότητά σου μπροστά στην υπεροχή του φυσικού τοπίου.
Ποια είναι, τελικά, η κάθαρση;
Μα, βέβαια, πως όλα είναι εντελώς προσωρινά
και τελικά, ασήμαντα.
Όλα περνούν και τα πιο πολλά θα ξεχαστούν –
έτσι απλά, χωρίς αντίκτυπο.
Leave a Reply