Αγαπημένε μου,
μερικές φορές κρύβομαι στη σκοτεινή μου κάμαρα και προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου προτού σε συναντήσω. Κάθομαι μόνη ανάμεσα σε βιβλία και αφίσες, σκέψεις και αναμνήσεις και αναρωτιέμαι για όλα εκείνα που συνέβησαν πριν σε γνωρίσω. Βίωνα άραγε με τον ίδιο τρόπο όλα όσα εκτυλίσσονταν γύρω μου; Προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερη μέρα με την μέρα γιατί ήθελα να με θαυμάζει κάποιος στ’αλήθεια σημαντικός για μένα; Γελούσα όσο με κάνεις να γελώ εσύ; Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα απ’όλα αυτά, τίποτα πριν από σένα και πέρα από σένα. Φαίνεται πως μου συνέβη αυτό που’χουν πει τόσοι ποιητές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο: γεννήθηκα πραγματικά μόνον αφότου σε συνάντησα.
Είμαι τόσο τυχερή που σε βρήκα κι οι λόγοι είναι αμέτρητοι. Η ζωή πλέον φαντάζει διαφορετική στα μάτια μου κι ίσως αυτό να συμβαίνει διότι ο δικός μου τρόπος έχει αλλάξει και οι δικές μου αντιδράσεις είναι πλέον διαφορετικές όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Ξέρεις, με κάνεις ν’αγαπώ τη ζωή. Να λέω, είναι ωραίο, αλήθεια, που δεν έτυχε να πεθάνω μέχρι τώρα. Είναι η πρώτη φορά που εκτιμώ την ομορφιά της φύσης, που χαίρομαι τη βροχή, που αγαπώ τα καλοκαιρινά δειλινά και πάντοτε τρέχω να μιλήσω σε σένα πρώτα για ό,τι μπορεί να με συναρπάσει. Η ζωή δεν είναι και τόσο χάλια τελικά και το καταλαβαίνω πάντοτε από τις μικρές της λεπτομέρειες. Ένα ωραίο βιβλίο, μια νύχτα με κρασί και μουσική ή να με βρίσκει το ξημέρωμα μιλώντας μαζί σου για όλα και για τίποτα – και μόνο κάπως έτσι η ζωή είν’ωραία. Κι έτσι, η δουλειά, οι υποχρεώσεις, τα άγχη κι όλες αυτές οι αγωνίες για να φτάσουμε κάπου και να γίνουμε κάτι, από την μία γίνονται περισσότερο ανεκτά, μα από την άλλη χάνουν και το όποιο νόημά τους.
Απολαμβάνω την μοναξιά περισσότερο από οποιαδήποτε χλιαρή ανθρώπινη συντροφιά. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που ήθελα απλώς να σκοτώσω την ώρα μου ή που δεν άντεχα καλά-καλά τον ίδιο μου τον εαυτό και χρειαζόμουν οπωσδήποτε κάποιον. Αν θέλεις να ξέρεις, δεν έχω πολλές αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Όλα εκείνα πέρασαν τόσο θολά, τόσο αδιάφορα από μέσα μου. Θα μπορούσα, λοιπόν, να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μόνη και δε θα’χα κανένα πρόβλημα. Μα, από τότε που σε γνώρισα θέλω κι ονειρεύομαι να ζήσω τα πάντα μόνο μαζί σου.
Σ’αγαπώ τόσο πολύ. Χρειάζομαι όλη μου την αυτοσυγκράτηση για να μην περνώ την μέρα μου κοιτώντας τις φωτογραφίες σου ή μετρώντας τις ώρες μέχρι να μιλήσουμε κι έτσι να μπει η μέρα στη τροχιά της. Θα’πρεπε να ήμασταν τώρα μαζί – θα’ταν τόσο απλά τα πράγματα. Να πίνω τον καφέ μου καθισμένη στο πλάι σου, να σε παρατηρώ να γράφεις, να γελάμε μαζί με κάτι αστείο στη τηλεόραση, να επιμένεις να επισκεφτούμε το δάσος. Δεν είναι πως παραπονιέμαι. Όχι, αλήθεια, δεν είναι αυτό. Όλα όσα μου προσφέρεις είναι ανεκτίμητα. Σε κάνω να νιώθεις το ίδιο; Θα περιμένω την απάντηση σου γι’αυτό, μα, σε παρακαλώ, πες μου ναι.
Ο καιρός περνάει γρηγορότερα απ’όσο περίμενα. Σε λίγο καιρό θα’μαστε μαζί και τότε θέλω να πιστεύω, ρομαντικά κι ανόητα, πως δε θα χωριστούμε ποτέ ξανά.
Θα περιμένω την απάντησή σου.
Leave a Reply