- Τα αγαπημένα Οκτωβρίου (2023) - 07/11/2023
- Ας μιλήσουμε για τον ρόλο του Τσάντλερ Μπινγκ - 01/11/2023
- Κριτική Ταινίας: Blonde (2022) - 23/10/2023
Οι ρυθμοί ζωής των περισσοτέρων έχουν αλλάξει ριζικά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δε διαθέτουν αρκετό χρόνο για να καταπιαστούν με όσα θέλουν και τους ευχαριστούν, ενώ βλέπουμε πως το άγχος και η κατάθλιψη συναντώνται όλο και συχνότερα με το πέρασμα των χρόνων. Οι συνθήκες εργασίας έχουν γενικά χειροτερέψει, τα ωράρια είναι πια πιο δύσκολα και η οικονομική κατάσταση της πλειονότητας των ατόμων περνάει ή έχει περάσει από κρίση. Τριγύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τη δουλειά τους, διότι η ζωή δεν είναι τελικώς ειδυλλιακή, μα υπάρχουν κι άλλοι που με δυσκολία την ανέχονται – και αυτό είναι χειρότερο. Ως εκ τούτου, οι επιλογές μας στην αγορά εργασίας είναι στην πραγματικότητα περιορισμένες και γι’αυτό οι περισσότεροι συμβιβάζονται με μια δουλειά που θα τους τύχει, ακόμα κι αν τη σιχαίνονται, λόγω του ότι θεωρούν πως δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά.
Έτσι, σε καθημερινή βάση, πολλοί άνθρωποι φεύγουν απ’τις δουλειές τους ανακουφισμένο, ανυπομονώντας να φτάσουν σπίτι για να κάνουν όλα εκείνα που η ρουτίνα δεν τους αφήνει τον ελεύθερο χρόνο να κάνουν: να γυμναστούν, να συναντήσουν φίλους, να γράψουν, να ζωγραφίσουν, να συμμαζέψουν κι ούτω καθεξής. Ωστόσο, αντ’αυτού, βρίσκονται να επιλέγουν τις εύκολες λύσεις. Na ‘’χύνονται’’ στον καναπέ, να χαζεύουν στη τηλεόραση δίχως να παρακολουθούν ουσιαστικά τίποτα και να πιάνουν για ώρες το κινητό ‘’θαυμάζοντας’’ τις ζωές άλλων, διασήμων και μη, ορισμένες φορές παντελώς αγνώστων ανθρώπων σ’αυτούς.
Κι όμως παρόλα αυτά, παραπονιούνται ότι δεν έχουν τι να κάνουν, πως βαριούνται κι ότι η ζωή είναι αδιάφορη. Μα, πώς γίνεται, θα αναρωτηθεί κανείς, να μη βρίσκει κάποιος στις μέρες μας τι να κάνει; Η ζωή, εξάλλου, φαίνεται τόσο απλουστευμένη και διασκεδαστική με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την πρόσβαση σ’αυτή –σε κάποιον βαθμό- απ’όλους: διότι αυτό σημαίνει ταινίες, μουσική, σειρές, ηλεκτρονικά παιχνίδια, επικοινωνία με ανθρώπους από όλον τον κόσμο – κι όλα αυτά ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τότε πού ακριβώς είναι το πρόβλημα; Μάλλον ακριβώς σε αυτή την απεριόριστη πρόσβαση, που δεν αφορά τελικά μόνο μορφές τέχνης και διασκέδασης, αλλά και πραγματικές, χειροπιαστές, ανθρώπινες ζωές.
Τελικά, τείνω να πιστεύω πως οι άνθρωποι απαρτιζόμαστε από πληθώρα ελαττωμάτων και σε μεγάλο βαθμό, οι κινήσεις, οι πράξεις και οι αντιδράσεις μας στις διάφορες καταστάσεις καθορίζονται από τις αδυναμίες μας. Η τεχνολογία και ειδικότερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας προσφέρουν τη δυνατότητα να εκθέσουμε, ακόμα και σε υπερβολικό βαθμό, τις ζωές μας. Φωτογραφίζουμε και δημοσιεύουμε τα ταξίδια, τις βόλτες, τους φίλους και τους εραστές μας, τα φαγητά που τρώμε ή μαγειρεύουμε, τα ποτά που πίνουμε, τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε, τα ρούχα που αγοράζουμε προσπαθώντας να αποδείξουμε πως η ζωή μας είναι είναι καταπληκτική και ελπίζοντας πως κάποιος, κάπου θα ενδιαφερθεί. Από την άλλη, γινόμαστε αποδέκτες μιας ανάλογης κατάστασης, αφού καταναλώνουμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας μας παρατηρώντας στιγμιότυπα από τις ζωές των άλλων – ανθρώπων που, υπό κανονικές συνθήκες, δε θα μας ενδιέφεραν διόλου. Έτσι, παγιδευόμαστε σε μια ψευδαίσθηση και οι ανασφάλειές μας –που φυσιολογικά ενυπάρχουν μέσα σε όλους – εκτοξεύονται. Ξαφνικά, νιώθουμε πως δεν είμαστε αρκετά καλοί – όμορφοι – πλούσιοι – πετυχημένοι, πως τίποτα δεν είναι αρκετό για ν’αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και πως οι ζωές μας είναι αξιολύπητες. Καταλήγουμε, λοιπόν, ν’αποθανατίζουμε όλο και περισσότερες στιγμές απ’τη ζωή μας –παλεύοντας, ουσιαστικά, ν’αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες ή… δακτυλοδεικτούμενοι – κι έτσι μπλέκουμε σε έναν φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο και ανακυκλωνόμαστε δίχως τέλος.
Ποιο είναι το ζήτημα τελικά, με τη ζωή μας; Είναι η ζωή βαρετή κι όντως δεν έχουμε με τι ν’ασχοληθούμε για να περάσει όμορφα η ώρα μας; Είναι τέτοια η εποχή που περιοριζόμαστε μέσα σε συγκεκριμένες διαδρομές και καταλήγουμε σε αδιέξοδα; Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα βρίσκεται μέσα μας.
Πολλοί νιώθουμε πως έχουμε εγκλωβιστεί λόγω των συνθηκών, λόγω τύχης ή και ατολμίας, σε καταστάσεις που δεν μας αρέσουν. Σε μια δουλειά που δεν μας ευχαριστεί, σε μια σχέση που δεν μας είναι αρκετή, σε φιλίες που δεν μας ταιριάζουν γιατί φοβόμαστε να είμαστε μόνοι – και τέτοια γεγονότα με τη σειρά τους προκαλούν ποικίλα προβλήματα. Βρισκόμαστε να αισθανόμαστε κουρασμένοι, να φοβόμαστε την αλλαγή, να μην έχουμε τη διάθεση να προσπαθήσουμε για τίποτα, να μην μπορούμε να μείνουμε, έστω και για λίγες στιγμές, με τις σκέψεις μας, να μη ξέρουμε πως να διασκεδάσουμε, να μη βρίσκουμε ένα τρόπο να καλμάρουμε τη ταραχή μέσα μας.
Γι’αυτό ξεπέφτουμε σε εύκολες λύσεις, φαινομενικά ανώδυνες. ‘’Χαζεύουμε’’ τη ζωή άλλων, την κριτικάρουμε και συνάμα ονειρευόμαστε να γίνουμε σαν κι αυτούς – χωρίς, στην πραγματικότητα, να έχουμε καν συγκεκριμένη ιδέα σχετικά με το τι θέλουμε να κάνουμε και να γίνουμε.
Άρα δεν είναι η ζωή βαρετή, αλλά εμείς οι ίδιοι. Η ουσία δεν βρίσκεται σε αυτά που δεν έχουμε, ούτε στις ξένες ζωές. Η ουσία βρίσκεται στις σκέψεις, τα συναισθήματά, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα όνειρά μας και σε ό,τι μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους στη ψυχή, το μυαλό και την καρδιά.
Την επόμενη φορά που θα γυρίσεις από τη δουλειά, ακόμα κι αν είσαι εξουθενωμένος, αντιστάσου στον πειρασμό και να ‘’τσεκάρεις’’ πάλι τι εκάνε ο τάδε, που πήγε και τι έφαγε. Διάβασε ένα βιβλίο, δες μια ταινία, πέρνα λίγο χρόνο με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, συζήτησε, σκέψου ή απλά προσπάθησε να αλλάξεις προς το καλύτερο ό,τι δεν σου αρέσει.
Κι ίσως τελικά η ζωή να πάψει να σου φαίνεται τόσο βαρετή.
I absolutely agree here. We as humans are guilty of getting stuck in this endless cycle and we have to choose if we want better, life can be good. I choose a different path, suppose some luck was on my side but I had to make choices because I was craving change. Sometimes it takes risk and definitely hard work but it is definitely not dull. You always write very thoughtful and insightful pieces.