Για την ελπίδα

Η ελπίδα κρύβεται, πολλές φορές, στο προφανές:
στο γέλιο των παιδιών και στη λαχτάρα τους για παιχνίδι
στο νερό που ρέει ασταμάτητα και στη βροχή
που δροσίζει τη ξεραμένη γη
στις υποσχέσεις των ερωτευμένων
και στις αγκαλιές των φίλων.

Ποτέ μην αγνοήσεις τη δύναμη της.
Χάρη σ’αυτή μπορούμε και προχωράμε
και κατορθώνουμε
και δεν απελπιζόμαστε.

Μια ζωή απαλλαγμένη από το φόβο
και την εντύπωση πως τίποτα
δεν μπορείς να κάνεις πια
φαντάζει μ’όνειρο.

Θα’ρθουν μέρες ισχνές
σκληρές εποχές
που δε θα δύνασαι να συνεχίσεις –
που το να σηκωθείς από το κρεβάτι
ή το να διασχίσεις το κατώφλι
θα φαίνονται ακατόρθωτα.

Κι αυτό είναι δεδομένο.

Αν το βάλεις όμως τότε κάτω,
αν παραδοθείς
θα’ναι σαν να πέφτεις στην παγίδα
αμαχητί.

Μη τα χάσεις.

Γιατί η ελπίδα κρύβεται, ακόμα, στα δυσδιάκριτα.
Σ’ένα ποτήρι παγωμένο νερό έπειτα από γερό μεθύσι.
Στη σιωπή που σπάει έπειτα από μήνες απουσίας.
Στον νόστο που δεν έπαψες ποτέ να λαχταράς.
Στ’αεροπλάνα που σχίζουν τον αέρα και τις αποστάσεις.

Δε φοβήθηκα ποτέ περισσότερο από τις στιγμές που έχασα την ελπίδα μου
για έναν άνθρωπο, μια κατάσταση, ή κάποια προοπτική.

Διότι βρέθηκα μπροστά στο αδιέξοδο της ηττοπάθειας.

Δεν είναι, στην τελική, το ζήτημα μονάχα η ελπίδα.
Χάνεις κάτι πολύ περισσότερο απ’αυτή.
Λίγο απ’τον εαυτό σου. Λίγα απ’τα όνειρά σου.
Λίγη απ’την αγάπη που έχεις για τους άλλους.
Λίγη απ’τη ζωή σου.

Θα το πω όμως, βέβαια, πρώτα σε εμένα κι ύστερα σε σένα.
Μη σταματήσεις να ελπίζεις.

[Κι εγώ ελπίζω
όταν ακούω το γέλιο σου
όταν σε βλέπω ν’αλλάζεις
όταν λες πως μ’αγαπάς]

Κι εμείς ελπίζουμε
όταν η ζωή δεν μας προσπερνά, μα μας παρασύρει μαζί της
όταν υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα σκέπτονται πριν πράξουν
όταν τα παιδιά τριγύρω γελάνε
και δε φοβούνται.