Αφιερωμα: Audrey Hepburn

• Author
• Recent Posts

Δανάη Καρδαρά

Είμαι φιλόλογος, δημιουργός του artville και αγαπώ τη συγγραφή. Μου αρέσει να γράφω ιστορίες, άρθρα και αφιερώματα πάνω στη λογοτεχνία, την ευζωία, το θέατρο και το σινεμά.

Latest posts by Δανάη Καρδαρά (see all)

• Ποια τραγούδια βρίσκονται στην playlist μου; - 26/09/2022
• Οδυσσέας Ελύτης – ο ποιητής του ελληνικού καλοκαιριού - 16/09/2022
• Βιβλιοκριτική: “Τελειώνει με εμάς” – Colleen Hoover - 25/08/2022

Όταν ακούμε το όνομα της Audrey Hepburn αδιαμφισβήτητα μάς έρχεται στο μυαλό η γνωστότερη ταινία της, το Breakfast at Tiffany’s κι ύστερα η εμβληματική κι εντυπωσιακή της παρουσία. Σήματα κατατεθέν της το κομψό, midi μαύρο φόρεμα, τα μεγάλα γυαλιά ηλίου που αγκάλιαζαν το λεπτοκαμωμένο πρόσωπό της και τα στιλπνά μαύρα μαλλιά της πιασμένα σε ψηλό κότσο. Πέραν του ταλέντου της που την έκανε να ξεχωρίζει και της δόξας που γνώρισε ως ηθοποιός, η Hepburn διακρίθηκε τόσο ως σύμβολο της μόδας για πολλές δεκαετίες καθώς το στυλ της ήταν εξαρετικά κομψό, όσο και για το σημαντικό ανθρωπιστικό της έργο με το οποίο κατάφερε να δώσει ελπίδα σε αδύναμες ομάδες ανθρώπων.

Το σημερινό αφιέρωμα του ARTville αφορά τη ζωή και την καριέρα της διάσημης ηθοποιού, πάντοτε με αγάπη και σεβασμό απέναντι στην μνήμη της.

Η Audrey Hepburn γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες. Το πραγματικό της όνομα ήταν Audrey – Kathleen Ruston, ενώ το Hepburn ήταν στην πραγματικότητα το επίθετο της προγιαγιάς της από την πλευρά του πατέρα της. Ήταν η μοναχοκόρη ενός Ιρλανδού τραπεζίτη από το δεύτερο γάμο του με μία Ολλανδέζα αριστοκρατικής καταγωγής και πρώην βαρόνη. Φαίνεται, ακόμη, πως η καταγωγή της ηθοποιού ήταν εν μέρει βασιλική αφού ήταν απόγονος του βασιλιά Εδουάρδου Γ’ της Αγγλίας και του συζύγου της Μαρίας Στιούαρτ, James Hepburn.

Από το 1935 έως το 1938, η A. Hepburn φοίτησε στην ιδιωτική ακαδημία κοριτσιών στο Κεντ, ωστόσο το διαζύγιο των γονέων της το 1935 αποτέλεσε μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία για την ίδια κι είχε ως αποτέλεσμα να διακόψει τις επαφές με τον πατέρα της για πολλά χρόνια. Αργότερα επανασυνδέθηκαν και κράτησαν επαφή ως και το τέλος της ζωής του. Κατά τα δύσκολα χρόνια του διαζυγίου, η μητέρα της αποφάσισε να μετακομίσει με την ίδια και τα δύο, από τον προηγούμενο της γάμο, παιδιά της στην Ολλανδία. Εκεί η Audrey φοίτησε για 6 χρόνια (1939-1945) στο ωδείο του Άρνεμ, όπου και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το μπαλέτο, το οποίο και αποτέλεσε μία από τις μεγάλες της αγάπες. Μάλιστα, κατά τα χρόνια της κατοχής, η Hepburn εκμεταλλεύτηκε το ταλέντο και την αγάπη της για το χορό κάνοντας εμφανίσεις σε μαγαζιά και μαζεύοντας χρήματα για να βοηθήσει την ολλανδική αντίσταση. Όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, η ηθοποιός, εκείνη την εποχή, υπέφερε από υποσιτισμό και εμφάνισε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Το 1945 τη βρίσκει στο Άμστερνταμ να κάνει μαθήματα μπαλέτου, σκεπτόμενη να ακολουθήσει το χορό σε επαγγελματικό επίπεδο. Ωστόσο, η δασκάλα της την προέτρεψε να μην το κάνει αφού δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ πρίμα μπαλαρίνα, τόσο λόγω του ύψους της, όσο και εξ αιτίας της κακής της διατροφής και των προβλημάτων υγείας που προέκυψαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Έτσι, η Hepburn αποφάσισε να στραφεί προς την υποκριτική, το οποίο εξάλλου θα της απέφερε και περισσότερα χρήματα αφού, εκείνη την εποχή, η οικογένειά της βρισκόταν σε δεινή οικονομική κατάσταση.

Η καριέρα της ξεκίνησε με μικρούς κινηματογραφικούς ρόλους, ωστόσο η ανατροπή ήρθε το 1951 όταν έπαιξε το πρωταγωνιστικό ρόλο στη Gigi στο θέατρο Broadway για 219 παραστάσεις. Για την ερμηνεία της, μάλιστα, κέρδισε το βραβείο Theatre World. Ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος στον κινηματογράφο ήταν το 1953 στη ταινία Roman Holiday, όπου συμπρωταγωνιστής της ήταν ο Gregory Peck. Για τη ταινία αυτή η Hepburn τιμήθηκε με το Α’ βραβείο γυναικείου ρόλου. Ακολούθησαν πολλές γνωστές ταινίες όπως, Sabrine, Funny Face, Love in the afternoon, Breakfast at Tiffany’s, Charade, My fair lady κ.λ.π. Ανέπτυξε μια θαυμάσια σχέση με τους συμπρωταγωνιστές της εκείνα τα χρόνια, ενώ τη συνέδεσε φιλία τόσο με τον Gregory Peck, όσο και με τον Cary Grant.

Επίσης, σε ό,τι αφορά την κινηματογραφική της καριέρα, αξίζει να αναφερθεί πως η ταινία Two for the road αποτέλεσε ένα ιδιαίτερο καινοτόμο φιλμ αφού είχε σαν θέμα του το διαζύγιο, ενώ το Wait until dark συνέπεσε με μια ιδιαιτέρως δύσκολη περίοδο στη προσωπική ζωή της ηθοποιού. Επρόκειτο για μια ταινία τρόμου στην οποία παραγωγός ήταν ο πρώτος της σύζυγος Μελ Φέρρερ, τον καιρό που ετοιμάζονταν να πάρουν διαζύγιο. Η ηθοποιός εμφανίζεται ιδιαιτέρως καταβεβλημένη εκείνη την περίοδο αφού είχε χάσει πολλά κιλά. Με τον Φέρρερ κατάφερε να αποκτήσει έναν γιο.

Αργότερα παντρεύτηκε τον Ιταλό γιατρό Αντρέα Ντόττι με τον οποίο απέκτησε έναν ακόμα γιο, από τον οποίο αργότερα πήρε επίσης διαζύγιο. Από το 1967 και μετά αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με την οικογένειά της και την ανατροφή των παιδιών της, οπότε και περιόρισε κατά πολύ τις κινηματογραφικές της εμφανίσεις παίζοντας απλώς περιστασιακά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, είχε σχέση με τον ηθοποιό Robert Wanders. Η ίδια μάλιστα δε δίστασε, κάποια στιγμή, να χαρακτηρίσει τα χρόνια που πέρασε μαζί του ως τα πιο ευτυχισμένα της ζωής της.

Η Audrey Hepburn ανακηρύχθηκε πρέσβειρα καλής θελήσεως από τη Unicef, ενώ το 1992 της απονεμήθηκε το προεδρικό μετάλλιο ελευθερίας από τον τότε πρόεδρο της Αμερικής, George Bush. Μετά θάνατον, τιμήθηκε με το βραβείο ανθρωπισμού Τζιν Χέρσολτ από την Ακαδημία Κινηματογράφου, το οποίο και παρέλαβε ο γιος της.

Πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 1993 από καρκίνο. Ήταν 63 ετών.

Φιλμογραφία:

Dutch in Seven Lessons (1948)
One Wild Oat (1951)
Laughter in Paradise (1951)
The Lavender Hill Mob (1951)
Young Wives’ Tale (1951)
Monte Carlo Baby (1951)
Secret People (1952)
Roman Holiday (1953)
Sabrina (1954)
War and Peace (1956)
Funny Face (1957)
Love in the Afternoon (1957)
Green Mansions (1959)
The Nun’s Story (1959)
The Unforgiven (1960)
Breakfast at Tiffany’s (1961)
The Children’s Hour (1961)
Charade (1963)
Paris When It Sizzles (1964)
My Fair Lady (1964)
How to Steal a Million (1966)
Two for the Road (1967)
Wait Until Dark (1967)
Robin and Marian (1976)
Bloodline (1979)
They All Laughed (1981)
Always (1989)