- Russian Doll: ο 2ος κύκλος σε πάει σε άλλη εποχή - 16/05/2022
- 10 journaling ιδέες για να ανακαλύψετε τον εαυτό σας - 11/05/2022
- Café Society: μία ωδή στα ανεκπλήρωτα όνειρα - 26/04/2022
Η Αρλέτα έφυγε από τη ζωή το απόγευμα της 8ης Αυγούστου στα 72 της χρόνια σηματοδοτώντας το τέλος μιας όμορφης εποχής και βυθίζοντας σε θλίψη πλήθος κόσμου που την είχαν αγαπήσει για το μουσικό ταλέντο, την χαρακτηριστική, μελωδική φωνή, τις ευαίσθητες ερμηνείες και τα όμορφα τραγούδια της. Το σημερινό άρθρο δεν είναι παρά ένα μικρό αφιέρωμα στη τραγουδοποιό κι ένας μικρός φόρος τιμής για την απώλειά της.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Αργυρώ – Νικολέτα Τσάπρα και γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1945 στο Μεταξουργείο, όπου και έζησε με την οικογένειά της ως και την εφηβεία της. Ήδη από μικρή τη φώναζαν Αρλέτα. Τελείωσε το Αρσάκειο και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Βέβαια, έμελλε να την κερδίσει το τραγούδι, ωστόσο ποτέ δε ξέχασε την αγάπη της για τη τέχνη και γι’αυτό, συνέχισε να ζωγραφίζει στον ελεύθερο χρόνο της.
Η δισκογραφική της καριέρα ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του 1960 αποτελώντας ένα σημαντικό κομμάτι του πρωτοποριακού, για την εποχή, «νέου κύματος». Στα πρώτα της βήματα, συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες. Μεταξύ αυτών ήταν και οι Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Σπανός, με τον οποία μάλιστα τη συνέδεσε μια στενή φιλία. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της υπήρξε ένα τραγούδι σε μουσική του Σπανού και στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και συγκεκριμένα, το «Μια φορά θυμάμαι μ’αγαπούσες», που ως και σήμερα ακούγεται και είναι πολύ αγαπημένο.
Στην αρχή, τότε που ακόμα εμφανιζόταν στις μπουάτ κι ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το νέο κύμα, την αγάπησαν κυρίως οι μελαγχολικοί νέοι, αλλά και οι διανοούμενοι – γενικότερα, η μεσαία τάξη, ενώ το κοινό της αρχικά αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες. Λίγο μετά την μεταπολίτευση, τραγούδησε στο θέατρο Bobino στο Παρίσι, ύστερα από σχετική πρόσκληση του Ζωρζ Μουστακί. Η δεκαετία του ’80 έμελλε να την κάνει περισσότερο γνωστή στο ευρύ κοινό, όταν δηλαδή ξεκίνησε να κυκλοφορεί δίσκους με δικά της τραγούδια.
Ειδικότερα, το 1981 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο με τραγούδια που είχε γράψει η ίδια. Ο τίτλος, «Ένα καπέλο με τραγούδια». Από εκείνη τη χρονιά, μάλιστα, ξεκίνησε να επιμελείται η ίδια την παραγωγή των δίσκων της που στα πρώτα χρόνια εκείνης της δεκαετίας περιείχαν κυρίως τραγούδια χαμηλών τόνων που αντιπροσώπευαν το ιδιαίτερο στυλ της.
Το 1984-1985 σημείωσε μεγάλη επιτυχία ερμηνεύοντας τραγούδια που έγραψαν για τη φωνή της ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή. Μιλάμε για τους δίσκους «Περίπου» & «Τσάι Γιασεμιού». Σε αυτούς ξεχώρισαν τραγούδια όπως, «Batida de coco», «Σερενάτα», «Τσάι Γιασεμιού», «Τα ήσυχα βράδια». Αργότερα, τραγούδησε κομμάτια του Νότη Μαυρουδή, των Αττίκ, του Μιχάλη Σουγιούλ, του Κώστα Γιαννίδη και άλλων. Επίσης, είχε αρκετές συμμετοχές σε δίσκους άλλων, όπως των Σταμάτη Κραουνάκη, Μανώλη Λιδάκη, Φοίβου Δεληβοριά.
Κατά τη δεκαετία του 1990, σημείωσε μεγάλη επιτυχία με τους δίσκους, «Άσε τα κρυφά κρυμμένα» (1991), όπου ερμήνευσε δικά της τραγούδια και «Μετά Τιμής» (1993) που αποτελούνταν από επανεκτελέσεις παλαιοτέρων τραγουδιών. Το 1997 με αφορμή την συμπλήρωση 30 χρόνων στο τραγούδι έδωσε δυο μεγάλες και επιτυχημένες συναυλίες, μία στον Λυκαβηττό και μία στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη – μια αναδρομή στις καλές και ενδιαφέρουσες μουσικές στιγμές της. Ακόμη, το 1997 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο, «Από πού πάνε για την Άνοιξη;» με δικά της κείμενα, στίχους, ζωγραφιές και σχέδια.
Το 2008 ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα με την υγεία της, ενώ το 2009 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος της, «Και πάλι χαίρετε». Το 2010, κυκλοφορεί ο αγγλόφωνος δίσκος «Demo» με δέκα τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί 35 χρόνια πριν στοχεύοντας στο κοινό του εξωτερικού, αλλά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Βρέθηκαν στο αρχείο της Lyra και ο δίσκος κέντρισε σημαντικά το ενδιαφέρον του κοινού.
Η Αρλέτα φαινόταν αρκετά εσωστρεφές άτομο, ωστόσο αυτή η εντύπωση απείχε αρκετά από την πραγματικότητα, πράγμα που γινόταν εύκολα αντιληπτό στις ζωντανές της εμφανίσεις με το χιούμορ και την αμεσότητά της. Επίσης, από τις συνεντεύξεις που έδωσε μέσα στα χρόνια φάνηκε πως ήταν ένας άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, ένα εντελώς προσωπικό στυλ και ενδιαφέρουσες απόψεις.
Παράλληλα με την μουσική της πορεία, δεν εγκατέλειψε ποτέ και τη ζωγραφική, καθώς είχε ασχοληθεί με εικονογραφήσεις βιβλίων, εξωφύλλων δίσκων, ενώ είχε πάρει μέρος και σε ορισμένες εκθέσεις ζωγραφικής στην Αθήνα.
Είναι σίγουρο ότι τραγούδια όπως, το «Μπαρ το Ναυάγιο», η «Σερενάτα», τα «Ήσυχα Βράδια», ο «Λύκος», αλλά και το μοναδικό της στυλ δε θα ξεχαστούν ποτέ.
Την ευγνωμονούμε για όλα.
Εξαιρετικό αφιέρωμα!
Reblogged στις Greek Canadian Literature.
Να είστε καλά, εύχομαι καλή συνέχεια!